2/2022
Franciszek miał świadomość, że każdy człowiek nosi w sobie obraz i podobieństwo Boga. W tej tajemnicy upatrywał fundament wielkości człowieka. Rozpoznawał w niej również wezwanie do postaw, które obraz i podobieństwo wydoskonalają, tak w odniesieniu do siebie, jak i w relacjach z innymi.
Przypowieść o królu
Był początek maja 1209 roku. Franciszek z braćmi udali się do Rzymu. Korzystając z protekcji opatrznościowo obecnego tam biskupa Asyżu Gwidona i kardynała Jana od św. Pawła udało im się dotrzeć do samego papieża Innocentego III. Prosili o zatwierdzenie sposobu życia rodzącej się wspólnoty zakonnej. Papież kazał mu się modlić, aby sam Bóg przekonał go o słuszności tej prośby. Poszli więc się modlić i Franciszek otrzymał od Boga odpowiedź w formie przypowieści. Jak usłyszał na modlitwie, tak też zreferował papieżowi. Pewien król zakochał się w mieszkającej na pustyni pięknej kobiecie i miał z nią kilku synów. Kiedy podrośli matka wysłała ich na dwór królewski, aby bez lęku prosili o to, co im do życia konieczne, gdyż są synami króla. „Śmiało stanęli przed królem, nie bali się jego oblicza, jako że nosili na sobie jego podobieństwo”. Król, widząc w nich podobieństwo, wyznał: „Jesteście moimi synami i dziedzicami; nie bójcie się!”. Franciszek zrozumiał, że kobietą z tej przypowieści był on sam, pustynią był zagubiony świat, a synami jego bracia. Królem natomiast był Syn Boży, do którego „oni upodobniają się w świętym ubóstwie, przyjmują wyżywienie ze stołu królewskiego, cieszą się z naśladowania Chrystusa”. Papież zadziwiony opowiedzianą przez Franciszka przypowieścią, uznał, że to Pan przemówił przez niego. Wtedy przyznał się, że sam też kilka dni wcześniej miał wizję we śnie, w której widział walącą się bazylikę na Lateranie podtrzymywaną przez niepozornego zakonnika. I powiedział: „Zaprawdę, to jest ten, który swoim działaniem i nauką podtrzyma Kościół”.
