Egzorcyzm świętego Antoniego

Historia
Pewna kobieta w Portugalii nękana przez złego ducha, źle traktowana przez męża, nie mogąc już tego znieść, postanowiła ze sobą skończyć. Było to 13 czerwca, w dzień św. Antoniego z Padwy, urodzonego w Lizbonie. Zrezygnowana i zrozpaczona szła w stronę rzeki Tag. Miała świadomość, że targnięcie się na własne życie nie podoba się Bogu, dlatego obawiając się o własne zbawienie, wstąpiła jeszcze do kościoła. Rozdygotana prosiła Boga, aby jej jednak potępił. Pełna udręki zasnęła. Wtedy św. Antoni ukazał się jej i polecił, by modliła się słowami antyfony: „Oto krzyż Pana! Uchodźcie jego przeciwnicy! Zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Potomek Dawida. Alleluja!”. W końcu przebudziła się i poruszona zobaczyła, że na szyi ma zawieszoną kartkę ze słowami modlitwy, o której mówił jej we śnie Święty. I modliła się tak, i została uwolniona od swojej udręki. Szczęśliwa wróciła do domu i pojednała się z mężem.

Wieść rozniosła się szybko i ludzie zaczęli przepisywać słowa antyfony, która zyskała miano egzorcyzmu św. Antoniego. Do dzisiaj wielu już przekonało się, jak skuteczna jest ta modlitwa. Skąd jej szczególna moc? Jest kilka elementów, na które warto zwrócić uwagę.

Zwycięska moc krzyża
Każdy, kto wypowiada tę modlitwę, wskazując na krzyż Chrystusa, w rzeczywistości odnosi się do jego zwycięskiej mocy, o której mówi jedna z prefacji mszalnych: „Ty postanowiłeś dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego na drzewie Krzyża. Na drzewie rajskim śmierć wzięła początek, na drzewie Krzyża powstało nowe życie, a szatan, który na drzewie zwyciężył, na drzewie również został pokonany, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa”. To nowe życie jest wypełnieniem obietnicy samego Jezusa, który woła: „A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12,32). Nie chodzi tu bowiem o jakąkolwiek śmierć, ale o śmierć Syna Bożego, który w swojej śmierci okazał swoje zwycięstwo nad grzechem i śmiercią: „Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem” (Dz 2,36).

Przywoływanie z wiarą tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa jest zawsze skuteczne, o czym przekonywali się apostołowie, mówiąc: „w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy” (Dz 4,10). Nie każdy to rozumie: „Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia” (1Kor 1,18). „On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni” (1P 2,24) i „w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53,5). Dlaczego więc dziś ta święta krew Chrystusa miałaby nie uzdrawiać? To ona sprawia, że możemy być blisko Boga, blisko samych siebie i innych: „wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa” (Ef 2,13). Bo Bóg ma upodobanie w tym, by wszystkich, którzy tylko tego chcą, „pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż” (Ef 2,16).

Moc słowa Bożego
Charakterystyczne sformułowania obecne w tej antyfonie przypisanej do święta Podwyższenia Krzyża Świętego pochodzą z tekstów biblijnych, a więc są słowem Bożym. Wypowiedziane przez Boga słowo ma moc, bo zawsze jest obietnicą, którą On sam wypełnia. Bóg chce, abyśmy uwierzyli Jego słowu, które jest wezwaniem do wiary i zaufania. Co więcej, On sam dokonuje w nas tego, do czego zaprasza, jeśli tylko przyjmujemy i podejmujemy Jego wezwanie: „Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona” (1Tes 5,24). A słowo obecne w antyfonie wzywa do tego, byśmy uwierzyli w Syna Bożego jako Mesjasza, przynoszącego wyzwolenie i zwycięstwo: „Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci” (Ap 5,5); „Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna” (Ap 22,16 ); „I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni” (Iz 11,1).