2/2022
Będąc praktykującymi katolikami, dosyć często słyszymy o naszym podobieństwie do Boga. Kaznodzieje i katecheci podejmując ten temat powołują się na tekst zaczerpnięty z Księgi Rodzaju: Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył (Rdz 1,27). Przytoczony fragment biblijny świadczy o wyjątkowości człowieka, który w stworzonym świecie najbardziej objawia piękno Stwórcy. Jednak historia zbawienia opisana w Starym Testamencie podkreśla inność Boga w stosunku do człowieka.
Stwórca jest określany jako Kadosz, co w języku hebrajskim oznacza: Święty, Inny. Skąd ta zmiana w świadomości narodu wybranego? Bóg bliski, podobny, stał się odległy i inny. Przyczyną takiego stanu rzeczy był oczywiście grzech pierworodny, który oddalił człowieka do Boga i zdeformował jego pierwotny „kształt” oraz pogląd na Stwórcę, siebie i świat. Bóg od tego momentu stał się obcym, budzącym lęk, jednakże ciągle nieogarnionym, wszechpotężnym, najwyższym. Natomiast człowiek zaczął podlegać zniszczeniu, ograniczeniom i różnego rodzaju zależnościom. Cała historia zbawienia jest nieustannym przywracaniem w człowieku podobieństwa do Boga. Stwórca realizował swój plan wobec stworzenia, obdarowywał je swoim słowem, przymierzami, szczególnymi interwencjami, aż po przyjście na świat Jezusa Chrystusa – Boga i człowieka. Po wydarzeniach paschalnych życie Kościoła, a szczególnie liturgia, jest sakramentalną kontynuacją owej historii, realizującą się w naszym czasie i adresowaną do całej ludzkości. Teksty liturgiczne przywołują temat podobieństwa w kilku wyjątkowych celebracjach
Podobieństwo do Zmartwychwstałego Pana
Kościół intensywnie modli się o upodobnienie do Zmartwychwstałego Pana w szczególnym momencie roku liturgicznego, bo w Środę Popielcową, wypowiadając modlitwę na poświęcenie popiołu: …spraw, abyśmy uznając, że jesteśmy prochem i w proch się obrócimy, przez gorliwe pełnienie czterdziestodniowej pokuty otrzymali odpuszczenie grzechów, i nowe życie na podobieństwo Twojego zmartwychwstałego Syna. Wydaje się to nieco dziwne, ale gdy przyjrzymy się głębi obrzędu rozpoczynającego 40-dniową pokutę, okaże się, że jest to doskonały moment na przedstawienie takiej prośby. Popiół wiąże się ze stworzeniem człowieka, prochem, z którego Bóg stworzył Adama. Rozpoczęcie czasu pokuty, ma być dla wierzącego początkiem drogi, dzięki której zostanie upodobniony do Nowego Adama, którym jest Zmartwychwstały Chrystus. Popiół jest znakiem tej drogi i zapowiedzią utworzenia nowego człowieka, którym stajemy się dzięki sakramentowi chrztu, praktykom wielkopostnym i celebracji Misterium Paschalnego. Temat podobieństwa powraca w celebracji Wielkiego Piątku, kiedy prezbiter po postawie leżenia krzyżem na rozpoczęcie liturgii zanosi modlitwę poprzedzającą liturgię słowa: Boże […]spraw, abyśmy wszczepieni w Chrystusa i uświęceni przez łaskę nosili w sobie podobieństwo do Niego.
