2-3/2023
W tym roku zakony franciszkańskie przeżywają rocznicę zatwierdzenia swej reguły życia. Miało to miejsce 29 listopada 1223 r. za pontyfikatu papieża Honoriusza III, który na prośbę Franciszka z Asyżu zatwierdził ten sposób życia bullą „Solet annuere”.
Czym są reguły – każdy chyba wie. Czym jest reguła życia zakonnego? Pewno niektórzy wiedzą: Reguła nadaje kształt życiu według Ewangelii. W tych jednak rozważaniach chcemy poddać analizie Regułę – opierając się na Regule zatwierdzonej (dalej jako: 2Reg) przez wspomnianego papieża i ukazać ją jako model przekraczający bramy konwentów i wspólnot zakonnych, i wychodzący na zewnątrz. Ba, nie tylko wychodzący, lecz także wchodzący w dzisiejszy świat z wciąż aktualnym przesłaniem. Aktualność tego przesłania – choć minęło już 800 lat – nic nie straciło na swej świeżości, a nawet nabrało nowego znaczenia. W dobie bowiem post Vaticanum II, gdy cały Kościół wskazał na odmienny od dawnego model życia zakonnego – już nie jako fuga mundi, ale życia w świecie, lecz nie światem i według świata. Reguła nabrała znaczenia światła i soli (por. Mt 5,13). Światła jako pewnego drogowskazu, który w ciemnościach bezsensu współczesnego świata wartości ukazuje światełko w tunelu, wołając „idź w stronę światła”. Tym światłem jest Ewangelia (wciąż w niezmienionej postaci), którą – reguła podaje człowiekowi w kształcie usystematyzowanej drogi i sposobu życia. Reguła jest solą, gdyż w dobie prymatu wartości przemijających, staje się niepokojem drażniącym oko i serce. Jakże bowiem określić tych, którzy podążają za regułą – zarówno osoby zakonne, jak i świeckie – które wyłamują się z ogólnego trendu do wyścigu po pierwsze miejsca i wielkie dobra. Tak więc Reguła franciszkańska w „rękach franciszkańskiego szaleńca” może stać się bronią, która razi innością od utartego modelu życia. Rękawicą wstydu rzuconą w twarz principiom kapitalizmu i konsumizmu. 
