2/2022
Św. Antoni na wierze w Chrystusa, który jest światłem i wyrazem Bożej miłości, oparł swoje całe życie i tą wiarą dzielił się z innymi.
Św. Antoni żył krótko i bardzo intensywnie. Z jego życiorysu dobrze znamy dwie daty. W roku 1220 w Coimbrze przeszedł z zakonu augustianów do franciszkanów, i w 1231 roku, 13 czerwca, zmarł w Pawie. Żył albo 36 lat, jeśli 0 jak sądzą franciszkanie padewscy – urodził się w 1195 roku, albo około 41 lat, jeśli urodził się około 1190 roku, jak przyjmują dziś inni jego biografowie. Franciszkaninem był więc tylko 11 lat. Gdy odejmiemy rok, który zajęła mu nieudana próba misji w Maroku i choroba, która mu w tej misji przeszkodziła, oraz przynajmniej rok spędzony w pustelni San Paolo, otrzymamy 9 lat. Zostawił po sobie jednak niezatarty ślad. Głosił kazania w północnych Włoszech, we Francji i znów na północy Włoch. Był przez jakiś czas przełożonym kustodii i prowincjałem. Był pierwszym oficjalnym wykładowcą teologii dla franciszkańskich kaznodziejów. Napisał dwa zbiory kazań jako podręcznik dla braci, które liczą – we włoskim tłumaczeniu – 1200 stron. Jako wędrujący kaznodzieja, a nawet przełożony kustodii czy prowincji, nie miał „swojego” klasztoru i „swojego” adresu.
